تفاوت ایرانی ها و مصری ها
آنچه که در مصر اتفاق افتاد من را به فکر فرو برد که تفاوتهایی بین دو ملت باستانی مصر و ایران وجود دارد که یکی با وجود ثروت سرشار در کشورش نتوانسته به توسعه دست یابد و هنوز درگیر مشکلات فراوانی برای اتحاد مردمی است و کس به صورت انفرادی و گروههای سیاسی بصورت جمعی دارای عقاید متفاوت هستند و نمی توانند به یک خرد جمعی دست پیدا کنند در حالیکه مصری ها با کشور فقیرشان به این میزان از شعور سیاسی و اجتماعی رسیده اند که با تظاهرات میلیونی به دور از خشونت می توانند خواسته های سیاسی شان را به یک دیکتاتور کوتوله یعنی محمد مرسی تحمیل کنند و او را از سریر قدرت به خاکستر ذلت بکشانند؟
اینها تفاوتهایی است که به ذهن کوچک من رسیده است:
- مصری ها ارتشی ملی دارند که فهمیده اند ارتش باید در کنار مردم و جزئی از آنها باشد. ارتش وسیله سرکوب مردم نیست بلکه قدرت دفاعی یک کشور در برابر بیگانگان است. ارتش مصر نشان داد که سرسپرده یک دیکتاتور نیست چه آن دیکتاتور حسنی مبارک باشد و چه محمد مرسی که می خواست با حرکتهای آهسته و خزنده دیکتاتوری اسلامی سلفی در مصر برقرار کند. در برابر ما در ایران هرگز ارتش یا نیروهای مسلح ملی و مردمی نداشته ایم. نظامی ها هرگز خود را فرزندان ملت ندانسته اند و فقط تابع بی چون و چرا حاکمان هستند. به عبارت دیگر نیروهای مسلح در ایران در تمام طول تاریخ مزد بگیر حاکم بوده اند و خود را فرمانبردار کسی می دانند که مزدشان را به ظاهر تامین می کند و هنوز به این میزان از آگاهی نرسیده اند که مزدشان از جیب ملت تامین می شود و در واقع این ملت هستند که صاحبان اصلی حق هستند.
- مصری ها منتظر نیستند که از خارج برایشان تصمیم بگیرند و گوش به تبلیغات بی بی سی فارسی نیستند در حالیکه ایرانی ها تحت تاثیر تبلیغات مسموم هستند و هربار این بی بی سی است که خط و مشی سیاسی مردم را با تبلیغات مسموم برای ایرانی ها ترسیم می کنند و مردم هم گله ای به همان راهی می روند که دولت فخیمه انگلیس به آنها نشان می دهند. ما هنوز در دوران قاجار به سر می بریم روس و انگلیس کشور ما را تقسیم کرده اند سیاستمداران ما سر در آخور مسکو و لندن دارند و مردم ما هم دنبال رو عوامل روس و انگلیس هستند
- مصری ها در قرن بیست و یکم زندگی می کنند و از آگاهی ملی برخوردارند. مصری ها به خود باوری رسیده اند و می دانند با اتحاد و حرکتهای میلیونی به همه نشان می دهند که صاحب واقعی کشورشان هستند . مصری ها می دانند که منافع جمعی به منافع فردی ارجحیت دارد و هیچ ارتشی در جهان قادر به خاموش کردن و مقابله با میلیونها مردم در خیابان نیست. حال در طرف دیگر ما ایرانی ها منفعت طلب هستیم و هر کس به دنبال منافع شخصی خودش است و بس. ما صاحب کشورمان نیستیم ما با چند تا چماق تو سرمان تسلیم می شویم و از هر خواسته ای می گذریم ما چند ساعت رقصیدن در خیابان و جند تار مو بیرون انداختن برایمان نهایت آرزوهایمان است در بالای شهر تهران و سایر شهرهای بزرک و اینکه براداران و خواهران ما در پایین شهر نان در سفره ندارد اهمیت ندارد. ما بالا شهریها با دختر ها می رقصیم و همه چیز حل است هر چند که این خوشی لحظه ای بسیار کوتاه باشد. برای ما مهم نیست ثروتهای ملی مان غارت می شود. مهم نیست فقر و بدبختی بیداد می کند. مهم نیست دارو نداریم ، مهم نیست بحران اتمی دارد هر روز ما را به پرتگاه تباهی نزدیکتر می کند. برای ما مهم نیست که عاقبت کشور ما چه خواهد شد. ما یک ملت نیستیم ما فقط حدود هفتاد میلیون فرد هستیم که بصورت منفرد در یک گستره جغرافیایی زندگی می کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر