طعم خوش برادری
سالها بود که اختلافهای مختلف بین ما ایرانی ها که همه عضو یک خانواده بزرگ و همانند برادر و خواهر هستیم فاصله انداخته بود. اوج این اختلافها در چهار سال پیش روی داد که صحنه های برادر کشی در خیابانها دلهای همه ما را خون کرده بود. امروز یاد و خاطره همه عزیزانی که ناجوانمردانه خونشان به ناحق به زمین ریخته شد در ذهن همه ما باقی مانده همانطور که یاد و خاطره همه شهدای جنگ تحمیلی هنوز در دل ما باقی است. امروز اگر چه همه مشکلات همچنان باقی است و چیزی با انتخابات اخیر عوض نشده است، اما شاید تنها و با ارزش ترین دستاورد این بود که حس برادری را تا اندازه ای بین ما دوباره زنده کرد. همانطور که در پست قبلی هم ذکر کردم این بار خونی ریخته نشد و اشکی جاری نشد. اما چگونه این هدف حاصل شد؟
دلایل مختلفی را می توان برای این موضوع برشمرد اما مهمترین دلیل این است که به میزان قابل قبولی آگاهی رسانی در بین برادران بسیجی و سپاهی از مدتها پیش به روشهای مختلف انجام گرفت و آنها این پیامهای دوستی را به گرمی پذیرا شدند بطوریکه برای فرماندهان فاسد سپاه و رهبران اقتدار گرای سیاسی مسلم شد که این بار سربازان چشم و گوش بسته ای ندارند که با اشاره و گوش چشم آنها بسیجیان و سپاهیان دست به قتل برادران و خواهران خود بزنند. اینکه این بار در برابر خواست هرچند اندک مردم این گردنکشان کوتاه آمدند بیشتر به دلیل شکافی بود که در بدنه سپاه و به خصوص بسیجیان بوجود آمد. این بار اطلاع رسانی و افزایش بینش باعث شد که یک علامت سوال بزرگ در ذهن ها وجود داشت: " چرا برادر کشی؟"
زحمات زیادی برای این آگاهی رسانی ها به روشهای مختلف صورت گرفت اما من به سهم خودم باید از زحمات برادران و خواهرانی که در انجمن بسیجیان مدافع آرمانهای انقلاب اسلامی و ملت تلاش به سزایی در ایجاد این حس برادری و جلوگیری از خشونت داشتند تشکر کنم. برای همه این عزیزان آرزوی موفقیت روز افزون دارم و از بارگاه خداوند متعال در خواست عمر با غزت و عاقبتی متعالی می کنم. امید وارم با همکاری بیشتر و حمایت از این عزیزان آنها را در رسالت بزرگی که بر عهده گرفته اند هر چه بیشتر یاری کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر